Onderzoeksrapport: 54 procent van rekenkracht Bitcoin komt vanuit één provincie in China

China als mining-grootmacht

De getallen komen uit het meest recente rapport (PDF) van CoinShares Research over Bitcoin’s miningsector. De term rekenkracht is een vertaling van het Engelse hash rate, de term die verwijst naar het werk dat computers doen om het netwerk te beveiligen en blocks te minen. Dat werk wordt uitgedrukt in het aantal hashes dat per seconde wordt verwerkt. Op dit moment is dat zo’n 96 EH/s. Dat staat gelijk aan 96×10¹⁸, of 96.000.000.000.000.000.000 hashes per seconde.

Sinds het vorige CoinShares-rapport (juni 2019) is Bitcoin’s hash rate met meer dan 80% gegroeid, van 50 EH/s naar bijna 100 EH/s. De onderzoekers vermoeden dat aanhoudende winstgevendheid en de beschikbaarheid van nieuwe hardware daar de belangrijkste redenen voor zijn.

De onderzoekers stellen verder dat 70% van die nieuwe rekenkracht vanuit China aan het netwerk is toegevoegd. Dat leidt tot de schatting dat China nu voor tweederde van de totale rekenkracht voor z’n rekening neemt.

Tenslotte nog drie highlights uit het rapport:

1. De kosten voor het minen van één BTC ligt gemiddeld tussen de 3.900 en 6.100 dollar.
2. De efficiëntie van mining-hardware wordt iedere vier jaar tien keer (10x) beter.
3. Geschat wordt dat 73% van alle miners gebruik maken van duurzame energie.

Centralisatie

Het wereldwijde netwerk van miners is zowel Bitcoin’s kracht als zwakte. Het is onmisbaar voor Bitcoin’s veiligheid, robuustheid, en onafhankelijkheid. En tegelijkertijd is het verre van onbesproken. Er is bijvoorbeeld met enige regelmaat (felle) discussie over Bitcoin’s energieverbruik. En centralisatie is een tweede thema dat in deze context regelmatig langskomt.

Centralisme of centralisatie behelst het streven naar een organisatie of natie die zo veel mogelijk vanuit één centraal punt of zelfs door één centraal orgaan of persoon bestuurd wordt. Je begrijpt: dat is een term die niet goed bij Bitcoin’s aard past. In de context van Bitcoin-mining is centralisatie op deze punten merkbaar:

1. Het aantal fabrikanten van mining-hardware is beperkt. Een groot deel van de blocks wordt geproduceerd met miners van Bitmain. Risico’s zijn bijvoorbeeld het bestaan van achterdeurtjes, kritieke defecten in hardware of software, of het misbruik van de dominante positie in de markt.
   
   
2. Miners die gaan samenwerken om de kans op beloningen te vergroten (mining pools). Een uitkomst hiervan is dat slechts enkele pools samen meer dan de helft van Bitcoin’s rekenkracht verzorgen, in potentie georchestreerd door één pool operator. Dat zet in theorie de deur open voor ongewenste praktijken (met als dieptepunt een 51% attack).
   
   
3. Miners zoeken naar manieren om zo goedkoop mogelijk bitcoins te kunnen produceren. Dat kan bijvoorbeeld door te verhuizen naar gebieden waar de energie goedkoop is. Of door schaalvergroting toe te passen. Het gevolg ervan is geografische centralisatie. Grote aantallen miners die op dezelfde plek actief zijn, onder één jurisdictie vallen, en met een beetje ongeluk één IP-regio delen.

Centralisatie is dus wel degelijk een probleem. Bitcoin developer Luke Dashjr stelt het nog wat scherper: “centralisatie haalt het hele nut van mining onderuit”.

Centralisation defeats the whole POINT of mining.

— Luke Dashjr (@LukeDashjr) 14 november 2019

De belangrijkste ontwikkelingen in deze context vinden plaats rondom de werking van mining pools (punt 2). Zo zorgt het BetterHash-protocol ervoor dat miners zélf kunnen beslissen welke transacties ze verwerken. De pool operator eruit als tussenpersoon. Recent is ook een nieuwe versie van het veelgebruikte Stratum-protocol onthuld. Ook daarin worden problemen veroorzaakt door de invloed van mining pools getackeld.

Zo lijkt voor een deel van de problematiek een oplossing in zicht, en verschuift het thema van centralisatie naar de fysieke wereld. Problemen die met aanpassingen aan protocollen moeilijk op te lossen zijn.