In Venezuela is het minen van cryptogeld goedkoper dan een kop koffie

Het minen van Bitcoin (en andere valuta) is een probleem: het kost (te)veel stroom. Jaarlijks gaat er naar schatting meer dan 65 TWh doorheen, ongeveer evenveel als een land als Tsjechië verbruikt. Ter vergelijking, meer dan 6 miljoen huishoudens in Amerika zouden ervan van stroomt voorzien kunnen worden.

Het leven in Venezuela is verre van het leven zoals we dat in Nederland gewend zijn. Een Big Mac kost er een half maandsalaris. Althans, dat deed het, want door een tekort aan brood is de hamburger van het menu verdwenen. Het leven kant lange rijen, lege schappen, en kassamedewerkers die grote stapels briefgeld moeten verwerken.

Toch staat er in Caracas, de hoofdstad van Venezuela, nagenoeg in elke woning een miner. Elektriciteit is er spotgoedkoop, het resultaat van de inflatie en door de overheid bevroren prijzen. Voor koffie met gebak en een fruitsap betaal je zo'n 900.000 bolivars. Een euro of 7. Je kunt je maandelijkse energie-, internet- en telefoonrekening betalen voor ongeveer 300.000 bolivars.

Veel gezinnen kunnen met de opbrengsten van 1 of meerdere miners hun rekeningen betalen. Een maandinkomen van $500 tot $1000 aan BTC is niet ongewoon, en in Venezuela een flink salaris. Zo is voor veel Venezolanen hun computer een betrouwbaardere geldautomaat geworden dan de PIN-automaat om de hoek.

De opkomst van de miner brengt ook problemen met zich mee. Omdat er geen wetten zijn rondom cryptogeld, worden mensen die een miner hebben staan opgepakt om dubieuze redenen. De miners worden ingenomen en in veel gevallen door de (corrupte) politie voor persoonlijk profijt ingezet.